ATEŞ HAVA SU VE SEN

Her elvedalar yıkım her yenilikler ise yıkımın başlangıcı. Her şey gitmek ve bitmek için gelir. Karışılamada uğurlamada seni aleve verir. Yüreğin yangın yeridir artık! Figanın feryadınla avare dolaşırsın. Çabayla bir şeyler yapmak istersin, kolunu kaldıracak mecalin olmasa da. Rağmenlere inat koşarsın ateşini söndürmek için ama ne çare, küllerin savruldu artık oradan oraya. Ne gözünün suyu ne nefesinin rüzgârı yetmedi. Her an tetikte olmak kaldı. Her ayak sesine irkilişler, ürperti, kalbinin boğazında atması… Tedirginlik hissiyle yoldaş olmakta varmış kendi yeşilinde. Korkular ayakbastı artık bakir yerlerine. Demirleri eriten ateşin kendini değil, zayıflıklarını yakman içindi. Gücünün sınırını bilmeden yuttun o küçük kibrit çöpünü. Sonrası bak her yer kara.  Göz gözü görmüyor.  Gözlerinin karasıyla bakma, ellerinin esmerliğiyle dokunma sakın hiçbir yere.  Bitişlerle eri. Bekle! Yan! Kavrul! Ve Öl! Ömrünün gidişine veda eder gibi. Her zerrende yaşa acını ve ölümünü. Öl ki arınabilesin. Ölmeden dirilemezsin… Senden başka kimse tutmaz yasını. Yasını tut! Vay ki o senin için dertlenip dudaklarını dua edermişçesine oynatan o safiyetsiz ruhlar. Vay ki sözde alçak gönüllülükle yaradana seni kutsarken, gerçekte eğlenenler. Onlar hiç mi yanmadılar sanırsın. Onlar, her olunan hal-i,her edilen kelimeyi yaşatmak için ant içmiş bir sonsuzlukta olduklarını bilmeyenlerdir. Vay ki hallerine…  Hepimiz Yalnızız! Birde bunun için gam’a verme kendini sakın. Çünkü zamanlarımız farklı. Herkesin mertebeleri ayrı. Herkes yaşadığından mesuldür. Sürünmeden emeklemek ne mümkün emeklemeden de yürümek…

Yürümek için deprendiğinde tekrar tekrar öleceğin idrakıyla adımını at!  Küllerinden yeniden doğarken tüm ölümlerinin sana öğrettiklerini gör ve başla. Her yeni sen sevdadır, aşktır. Yanarken Gülşenin, yanık dalında, bülbülün özlemle, aşkla kanat çırpışıdır. Acının diğer adıdır aşk. Yana yana kendine kavuşmaktır. İradenin erdemlikle yoğrulmasıdır. Çoğulun ‘tek’ oluşudur. Sadece derinden hisset. Tüm kalbinle bak.

Bir bilsen kalemim ağlarken yıllardır, ne çok kelimeleri kurban ettim ben yırtık kâğıtlara. Yüreğimde çaresizliği yaşamadan beklerken tüm teslimiyetimle, o zaman yeniden doğdum.  Sen de doğarsın! O an görürsün tüm ihtişamınla yeni doğan “güneşini”. İşte beklediğin an, o senin ömrüne bahşedilmiş yolun…  Anladığında yeniden yaşar hayatın. Çünkü aşk ol’ma halidir, oldurma değil… Yazarken ben ağladım, sen ağlama diye… Armağan olsun…